کاربردهای تفسیری تناسب اسما و صفات الاهی در فهم آیات

درنگ در ویژگی تناسب در قرآن کریم، در فهم و تفسیر صحیح و استوار این کتاب آسمانی، نقشی اساسی داشته و برای دستیابی به ظرافت های معنایی و برخی اسرار آن، امری بایسته است. بر اساس مطالعات آماری، اسما و صفات الاهی، بدون احتساب اسم جلالة الله، قریب به دو درصد از واژگان قرآنی را به خود اختصاص داده اند و بیش تر این صفات در فرجام آیات و به شکل مزدوج – هم آیی دو صفت با یکدیگر- آمده اند. نظر به اعجاز بیانی قرآن و حکمت مندی ساختار و آموزه های آن، این باهم آیی نمی تواند بدون مبنا و غایت سامان یافته باشد. در این بین، بررسی بُعد تناسب درون آیه ای در خصوص اسمای الاهی، موضوع پژوهش پیش رو را شکل داده است. فرضیه این پژوهش، تناسب صفات مزدوج پایانی آیات با گزاره های پیشین و کارآمدی آن در فهم مقاصد آیات است. نتایج این پژوهش، ضمن اثبات اصل تناسب مورد نظر، به کاربردهای آن در تفسیر قرآن پرداخته و بر آن، به عنوان یک قاعده تفسیری تأکید دارد.